Azken finean, fikzioak, errealista izan zein fantastikoa, munduak sortzeko ahala dauka, eta horixe egiten du Elena Ferranteren literaturak: mundu aberats eta sinesgarria, ñabarduraz eta kolorez betea loratzen da Adiskide paregabea-n, liburua itxi ondoren ere irauten duena. Gainera, nobelaren amaierak, ona ez ezik irekia izanda, hurrengo atalen gogoz uzten du irakurlea.

Alex Gurrutxaga, 2015eko apirilaren 5ean.

Aparteko pertsonaia da Lila, ohiz kanpokoa zentzu guztietan: adimentsua, ausarta, bere gainontzeko ikaskide nesken ez bezalako irizpideen arabera jarduten duena (polita izateari garrantzia handiegia eman ez eta indarra erabiltzeko gertu dagoena, bere burua defenditzeko). Ferrantek ederki islatzen ditu pertsona bikainek beren ingurukoengan sor ditzaketen sentipenak: erakarmena, inbidia-izpiak tarteka, ulertu ezina, miresmena. Era berean, onak baina apartak ez direnen segurtasunik ezak ere agertzen zaizkigu Lenuren ahotsean: bere zalantza propioak, Lilaren uberara gerturatuta ahalik eta onena izateko esfortzua. Zentzu horretan, eredugarri suertatzen da bi lagunen artekoa: muturreko egoera batean, zailtasunak zailtasun, inguratzen dituen herrari aurre egin eta erresuminezkoa beharrean elkartasunezko harremana sortzen dute bientzat, oasi bat itsustasunaren erdian.

Danele Sarriugartek, 2015eko apirilaren 25ean.