Cristopherrek auzokoaren, Shears anderearen, txakurra hilik topatzerakoan abiatzen da nobela, eta txakurraren hilketa ezusteko horrek Cristopherren logikaren mekanismoak martxan jarriko ditu. Azken batean, Cristopher hobe komunikatzen da txakurrekin gizakiekin baino, eta txakurrekiko maitasun horrek gidaturik hilketaren ingurukoak ikertzeari ekingo dio. Eta idazteari; une oro idazte ekintzari ere erreferentzia egiten baitzaio, narratzailearen nortasunari koherentziaz lotzeko edo. Gure ikertzaile ezohiko honen galdetegiek ezusteko erantzunak topatuko dituzte, eta erantzun horien bilaketan Cristopherren hainbat egia ere kolokan jarriko dira. Cristopherrek ikertzaile lanak egitearekin batera, bere gurasoekin, psikologoarekin eta auzokoekin duen harremana helaraziko digu. Irakurleok, Cristopherren hitz horiek, gazteak berak ulertuko lituzkeen moldera uler genitzake, eta zuzen-zuzenean esaten diguna baino ez geure egin. Bere mundu-ikuskera geure egin. Baina, irakurbide horrekin batera, irakurleok ere haratago jo dezakegu, haratagoko bide ematen digu nobela honek. Alegia, Cristopherrek mundua irudikatzeko duen zuzen-zuzeneko eta irudiz irudiko komunikazio horren atzean, egon badagoela bestelako mundurik, bestelako zentzurik, bestelako sentimendurik. Gurasoen mundu-ikuskera, auzokoen mundu-ikuskera, psikologoaren mundu-ikuskera. Irakurleontzat, isiltasunak zentzua izan dezakeelako, izan ohi duelako, baduelako. Isilean eta zeharka dauden horien sentimenduek zuzen jo dute irakurle hau.

Iratxe Retolazak, 2006ko abenduaren 10ean.