Ez dugu aurkituko pentsamenduaren finezia erakusten duen joku dialektiko distiratsurik, ezta edertasunari men eginez estiloaren erakuspen handirik ere. Nobela zuzena da, gauzak bere izenez esaten dituena. Eta azken urteotan garbizalekeriak mozorro berriz ostera ere erasotzen digula ikusita, eskergarri eta guztiz aholkugarria ere bai.

Javier Rojok, 1996ko abenduaren 5ean.

Poza hartzen du batek, eta ez nolanahikoa, Dashiell Hammett lagunaren (literaturzale guztion lagun, adiskide eta amorante baita) Uzta Gorria euskeraturik ikustean; eta are pozgarriago gertatzen zaio irakurri ahalean konturatzen denean euskararena ez dela tramite hutsa, zenbaitetan, sarri askotan, gure herri tristementean elebidun honetan izaten den bezala. Irakurleak testuaren gozotasunari erreparatuko dio, nahiz eta nobelaren nondik norakoak krudelak bezain hitsak izan, eta pertsonaiek hartzen dituzten ibilbideak, latzak, erpinak, baina hizkuntzak gogor eusten dio erronkari, eta euskaraz irakurtzen duenak, gozatzeaz gain, une polit asko pasatuko ditu hasieratik bukaeraraino. Eta ez zaio damutuko euskaraz irakurri izana.

Felipe Juaristik, 1996ko abenduaren 21ean.

Butteko Big Shipen aditu nuen lehenbizikoz Personvilleri Poisonville deitzen… Jendailak hitz joko merkeetarako duen zaletasunaren beste mostra bat iruditu zitzaidan. Handik urte batzuetara Personvillera joan nintzen eta ulertu nuen hitzaren esanahi zehatza”. Horrela irakurri dugu Uzta gorria-ren hasieran. Eta narratzaile protagonistak bezala, irakurleok ere azkar askorik, ulertuko dugu zertan den Poisonville ustela —mendearen lehen laurdeneko Chicago bat irudi—, botere borroka errukigabean murgildurik, non hiriaren jabegoa, saldukeria, alkohola, dirua, tiro hotsa eta ustelkeria bor-bor ari diren. Ondorioa, berriz, izenburuan bertan bistan da ageri: odolezko uzta gorria.

Miel Anjel Elustondo, 1997ko otsailaren 1ean.